W badaniach u ludzi wykazano, że etorykoksyb przechodzi do płynu mózgowo-rdzeniowego, hamuje syntezę prostaglandyn na poziomie rdzeniowym i tym samym może hamować hiperalgezję ośrodkową, co ma znaczenie zarówno w bólu ostrym, jak i przewlekłym. Etorykoksyb potwierdził swoją skuteczność i dobry profil bezpieczeństwa w wielu badaniach klinicznych u pacjentów z bólem o różnej etiologii – ChZS, RZS, ZZSK, dna moczanowa, ból ostry pooperacyjny, bolesne miesiączkowanie oraz przewlekłe bóle krzyża. Z powodzeniem może być stosowany nie tylko w przewlekłym, lecz także w ostrym bólu w przebiegu schorzeń mięśniowo-szkieletowych.

Właściwie przeprowadzony proces fizjoterapii po artroskopowej rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego metodą BTB przyczynia się do uzyskania pełnej stabilności stawu kolanowego, odbudowy siły i masy mięśniowej, poprawy zakresu ruchomości stawu kolanowego oraz redukcji dolegliwości bólowych. Wczesne wprowadzenie specjalistycznej fizjoterapii zawierającej ćwiczenia w zamkniętych i otwartych łańcuchach kinematycznych, trening propriocepcji oraz właściwe obciążanie kończyny operowanej ma korzystny wpływ na wyniki i czas leczenia.

Jak można wykorzystać kwas hialuronowy w leczeniu choroby zwyrodnieniowej? Jakie są wskazania i przeciwwskazania? Poznaj schemat leczenia i zalecenia po iniekcji.

Innowacyjny bioimplant tkanki kostnej przyszłością chirurgii ortopedycznej?

Zdol­ność me­zen­chy­mal­nych ko­mó­rek ma­cie­rzy­stych (MSCs) do róż­ni­co­wa­nia in vi­tro w kie­run­ku chon­dro­cy­tów, oste­ocy­tów i mio­cy­tów sta­no­wi ol­brzy­mie ocze­ki­wa­nie w in­ży­nie­rii tkan­ko­wej. Ubyt­ki kost­ne sta­no­wią klu­czo­we kie­run­ki dzia­ła­nia w le­cze­niu z wy­ko­rzy­sta­niem MSCs w związ­ku z wy­so­ką re­ak­cją ko­ści wy­ka­za­ną w mo­de­lach zwie­rzę­cych. Za­in­te­re­so­wa­nie MSCs wzro­sło po stwier­dze­niu ich zdol­no­ści uwal­nia­nia czyn­ni­ków wzro­stu oraz do­pa­so­wy­wa­nia re­ak­cji im­mu­no­lo­gicz­nych.

Nie­wie­le ba­dań oce­nia­ło ko­lej­ność prze­pro­wa­dze­nia oste­oto­mii krę­go­słu­pa i cał­ko­wi­tej alo­pla­sty­ki sta­wu bio­dro­we­go (THR) u pa­cjen­tów z ze­sztyw­nia­ją­cym za­pa­le­niem sta­wów krę­go­słu­pa. Do­ko­na­li­śmy re­tro­spek­tyw­nej oce­ny 28 ko­lej­nych pa­cjen­tów z ze­sztyw­nia­ją­cym za­pa­le­niem krę­go­słu­pa, któ­rzy pod­da­ni zo­sta­li oste­oto­mii krę­go­słu­pa i THR w okre­sie od wrze­śnia 2004 ro­ku do li­sto­pa­da 2012 ro­ku. W gru­pie tej 22 pa­cjen­tów mia­ło wy­ko­na­ną oste­oto­mię krę­go­słu­pa przed THR (gru­pa 1), a 6 cho­rych mia­ło wy­ko­na­ne THR przed oste­oto­mią krę­go­słu­pa (gru­pa 2).